Waanzinnig

Een terugblik op de Inca Jungle Trail. Waarom we niet eerder gepost hebben? De dag begint tussen 5-6, de hele dag in de weer, rond 20.00 avondeten met de groep en daarna in slaap vallen, daarom...

Dag 1: opgehaald bij hotel, met de bus omhoog naar Abra Malaga op 4350 meter. Om dan op een mountainbike 55 km de berg af te rijden. Waanzinnig!!! Groene berghellingen, mist over de vallei, watervalletjes langs de kant, met je hoofd door de vlinders, en dat alles met nauwelijks verkeer op de weg. Filmpjes volgen als de techniek meewerkt.
Vervolgens lunch in Santa Maria en tijd om de groep te leren kennen, naast ons was er de gids Willian, en 3 bevriende Amerikanen van rond de 60 jaar (Randy, Kim en Carrie). Daarna alweer tijd voor het volgende avontuur, raften op de rivier, iets wat Roeland en ik nog nooit gedaan hadden en Kim ook niet. Ook dit was fantastisch, flink lol gehad met de groep en nieuwe ervaringen op gedaan.
's avonds elkaar beter leren kennen, en genoten van een prachtig hotel aan de rivier waar alleen wij zaten. Nu kwamen we er alleen wel achter dat we totaal het weer verkeerd hadden ingeschat... we doen onze trail in de jungle (ja, de naam had het al verraden), met temperaturen van 20-28 graden, ook 's nachts... dus verkeerde kleding bij en niet kunnen slapen van de hitte... en al die kl*te muggen!

Dag 2: Vandaag lopen we van Santa Maria (1324 meter) naar Santa Teresa (1900 meter). Eerst natuurlijk om 6.30 een goed Peruaans ontbijt (met zoals gebruikelijk hier veel eieren en banaan), dan op pad. Dachten we. Want toen we klaarstonden met rugzak en al, wilde onze gids eerst vanalles vertellen over de boerderij, de planten etc. Best interessant, maar met nog 16 km te gaan en 5 kilo op mijn rug wil ik liever lopen. Ik begon dus wat chagrijnig, maar toen we eenmaal liepen ging het steeds beter. De eerste uren gingen over smalle paadjes omhoog de berg op, en dan word je beloond met fantastische uitzichten als je boven bent!!!! Toen zo'n 1,5 uur over dezelfde paadjes afdalen naar de lunchplek. Hier begon toch mijn knie vervelend te doen, maar gelukkig na rust en wat oefeningen kon ik verder. De laatste uren waren vrij vlak, continu langs de rivier en nog steeds die prachtige uitzichten. En als beloning rond 16.00 uur mochten we gaan relaxen in de warmwaterbronnen. Hier waren we met moeite weer weg te krijgen, want wat is dat dan lekker na zoveel uur lopen voor die vermoeide spieren.

Dag 3: De dag start met ziplinen, we stonden op met flinke regen, maar gelukkig werd het steeds droger. Ziplinen hebben we eerder gedaan en is altijd tof. Nu was de laatste ride handend als Superman, en dat is nog veel gaver! Daarna gestart aan de wandeling van 11 km, vrijwel geheel vlak, langs de spoorlijn naar Agua Calientes. Weer langs de rivier, met af en toe een glimp van Machu Picchu in de verte. Rond 16.00 aangekomen in dit zeer toeristische dorp, hiervandaan vertrekt iedereen (lopend of met de bus) naar Machu Picchu, en neemt de trein terug naar Cusco. (Of als je dit niet wilt betalen, ga je lopend in etappes terug, zoals heel veel mensen die we op deze wandeldag zijn tegengekomen die de andere kant op gingen). 's avonds als groep het laatste gezamenlijk diner, en de discussie, nemen we de bus omhoog naar Machu Piccu (om 6.30 12 dollar), of de trap (1800 treden)?? De mannen gingen voor de trap, dames en ik de bus. Dat betekent heel vroeg op, want je wilt als eerste boven zijn, dus vooraan in de busrij en de ingang.

Dag 4: Er staan maar 5 mensen voor ons in de rij voor de bus, dat is gelukt (het is dan ook pas 4.30 uur)! Ook onze gids is er al, en zorgt dat wij direct voor de hoofdingang een plaatsje vinden. Randy zien we al snel de trap opkomen, maar waar blijft Roeland??? Na een paar spannende minuten is die er ook. In 45 minuten omhoog gelopen, heel goed gedaan!
En dan gaan de deuren open, onze gids moedigt ons aan meteen mee te lopen naar het hoogste punt voor de mooiste foto's, en daar zijn we dan als eerste! Wat er dan door je heen gaat.... ja Machu Picchu is mooi, de bergen eromheen zijn waanzinnig, maar het is vooral het besef wat voor reis je gemaakt hebt om hier te komen wat het zo emotioneel maakt.
Het eerste uur is gevuld met foto's maken, dan de beklimming naar de Zonnepoort (ja, nog verder omhoog :) en tot slotte de rondleiding over het terrein met de gids. Rond 11.00 is het klaar en gaan we weg, inmiddels moeten we onszelf door honderden mensen heen wurmen.
Terug in het dorp nemen we afscheid van de gids, en na de lunch uiteindelijk ook van de groep. Gek na 4 zo'n intensieve dagen te hebben doorgebracht om dan zelf weer verder te gaan. Niet gedacht dat het zo kon klikken met deze mensen. Foto's en telefoonnummers worden uitgewisseld, evenals de belofte om in de toekomst contact op te nemen als we naar Amerika komen. De trein terug naar Cusco word gezegd heel spectaculair te zijn, dat valt nogal mee, we hebben geslapen en dat kan gezegd worden voor de meeste treinreizigers met ons. Cusco, we're back.